Om alvast in de sfeer van de decembermaand te komen, bezocht ik met mijn vrouw een kerstshow van een tuincentrum. En ook dit jaar was er weer flink uitgepakt. Nadat we met moeite een parkeerplek gevonden hadden, struinden we langs opgetuigde Nordmannen en idyllische miniatuurvoorstellingen met besneeuwde huisjes en rondrijdende modeltreintjes die doen denken aan vroeger tijden. Als een klein kind vergaapte ik me schaamteloos aan schaatsende poppetjes in een gracht, een ouderwetse kar met koek en zopie en een kabelbaan die skiërs tussen besneeuwde bergtoppen afzette. Ik was niet de enige die zich verloor in deze sprookjesachtige wereld. Hoewel nog jong van hart en geest, werd ik omringd door mannen die de pensioenleeftijd waren gepasseerd en net als ik in stilte al het moois stonden te bewonderen. Het viel me op dat veel van die ouderechtparen slecht ter been waren, zich staande hielden aan een rollator of zich nog ouderwets voortbewogen met een wandelstok. Toch geldt dit clichébeeld niet voor alle ouderen.
Inhoudsopgave
Geen fan van vechtsporten
Op Facebook zag ik een filmpje voorbijkomen van de ruim zestigjarige acteur en bokser Mickey Rourke in een afgetraind lichaam van een twintigjarige, die in een bokswedstrijd in Rusland afrekende met een veel jongere opponent. Wat opviel is dat de commentator heel vaak het woord ‘oudere’ gebruikte en de wedstrijd afdeed als een matte partij van een oude man waarbij nauwelijks sprake was van een echte bokswedstrijd. Nu ben ik helemaal geen fan van vechtsporten, maar ik had niet graag in de boksschoenen van de tegenstander gestaan. Zo zou ik liever ook niet de inbreker zijn geweest van een huis in Groningen, want eenmaal binnen werd de man betrapt door de huiseigenaar, een leeftijdgenoot van Mickey Rourke, in elkaar geslagen en daarna in kritieke toestand opgenomen in een ziekenhuis.
Eenzaamheid en verdriet
De oudere mens blijft langer actief en wordt gezonder ouder, een statistiek waarmee de overheid maar al te graag paradeert, maar ouderdom gaat toch vooral gepaard met een toename van gezondheidsklachten en stress. Stress, angst en depressie gaan hand in hand, en in wat elk jaar weer een feestmaand zou moeten zijn, vallen veel kwetsbare ouderen terug in eenzaamheid, en verdriet op wat hen het nieuwe jaar te wachten staat. Ik weet niet of u het gevolgd hebt, maar Een Vandaag wijdde vorige week een uitzending lang over de finale teloorgang van de verzorgingsstaat.
Pil van Drion
Aan het woord kwam een man van in de zeventig, met forse bewegingsklachten en woonachtig in de Bijlmer, ongehuwd en geen kinderen, wier overgebleven familie in Limburg woont en hoogbejaard is. Hij krijgt zoals zoveel andere hulpbehoevenden na de donkere dagen te horen dat zorg niet meer vanzelfsprekend is en dat hij, wanneer mantelzorg niet méér kan doen of geheel ontbreekt, proactief moet zijn om zijn netwerk aan te spreken. Want (buurt-) netwerk is het toverwoord waarmee de huidige beleidsmakers de besparingen verzachten en meer kwaliteit oplevert. Dat geldt overigens niet alleen voor de thuiszorg, maar voor alle ‘zorgen’. Onderwijl de meneer in beeld zijn wollen sokken op ingenieuze wijze aantrekt met langgerekt elastiek, heeft hij geen idee heeft hoe hij daaraan kan voldoen: ‘Op deze leeftijd heb je eigenlijk geen toekomst meer. Ik ben zoals velen blij dat het weer avond is.
De buren zijn Ghanezen, reuzeaardige mensen met twee studerende kinderen. Aan de andere kant wonen twee vrijgezellen waarvan er één een hartinfarct heeft gehad. Ik zou niet durven om hulp te vragen. De overheid moet zich schamen, om zo om te gaan met mensen die het land na de oorlog hebben opgebouwd. We hebben altijd hard moeten werken. Ik vind het prima dat we afgedankt worden, maar als je om de pil van Drion vraagt, om er een menswaardig einde aan te maken, dan krijg je hem niet. Zelfs dat nemen ze van je af ’.
