Een goed salaris, een overvloed aan kansen voor persoonlijke ontwikkeling en een mooi toekomstperspectief. Werkzaam zijn in de corporate wereld lijkt voor velen een garantie voor een zorgeloos leven. Voor mij bleek de realiteit er anders uit te zien met, tot op de dag van vandaag, verstrekende gevolgen.
Marketing heeft mij al van kinds af aan weten te boeien. In de supermarkt was ik geintegreerd door kleuren, verpakkingen en vooral sterke merken. Na een afgeronde HBO Commerciele Economie opleiding hoopte ik dan ook aan de slag te kunnen als marketeer bij een food bedrijf. Helaas bleek dit vrijwel onmogelijk met een HBO opleiding. Vastbesloten om mijn droom achterna te gaan koos ik voor een Master in Bedrijfskunde.
We zaten middenin de crisis, met als gevolg dat na het afronden van mijn Master de banen verre van voor het oprapen lagen. Zelfs voor startersfuncties werd 2-3 jaar werkervaring gevraagd. Ik besloot fulltime te gaan werken voor het bedrijf waar ik tijdens mijn studies als bijbaan werkte. Een consultancy baan waar ik het best naar m’n zin had, maar ik zag mijzelf dit niet jaren doen. Na een aantal maanden nam ik een grote beslissing.
Waar ik moeite mee had was de ‘haantjescultuur’. Om jezelf te laten zien moest je een grote mond hebben.
Ik zegde mijn baan op en ging als stagiair aan de slag bij een van de grootste food bedrijven ter wereld. Dit alles met als doel om uiteindelijk een baan te scoren. De stage was een bijzondere tijd. In mijn werk kon ik laten zien dat ik talent had. Waar ik meer moeite mee had was de ‘haantjescultuur’. Om jezelf te laten zien moest je een grote mond hebben en met iedereen een praatje kunnen maken. Dit bleek mij erg moeilijk af te gaan. Noem het onzekerheid, noem het faalangst of noem het een gebrek aan communicatievaardigheden. Hoe dan ook, mijn manager zag gelukkig mijn talent en wist mij uiteindelijk aan een baan te helpen op het Europese hoofdkantoor van het bedrijf.
Vastbesloten om niet weer ondergesneeuwd te worden ging ik aan de slag. Dit ging mij redelijk goed af. Ik denk dat het hielp dat een groot gedeelte van mijn collega’s niet uit Nederland kwam en dus in feite in een vreemd land, een vreemde stad leefde. Zij namen mij
bij de hand, waren geinteresseerd en na werktijd gingen we regelmatig een hapje eten.
Toch ging het niet goed met me.
Om te compenseren voor mijn tekort aan ‘haantjesgedrag’ besloot ik keihard te werken en mij op die manier te laten zien. Na een lange dag werken ging thuis de laptop aan en werkte ik standaard door tot het tijd was om naar bed te gaan. Ik kon het werk niet loslaten. In het weekend, een vergelijkbaar patroon, en als ik niet aan het werk was, dan was ik wel in mijn hoofd aan het bedenken wat ik allemaal wel niet moest doen.
Slapen ging moeizaam, ik verwaasloosde mijn vriendin, familie en vrienden, was prikkelbaar en kwam in een aantal maanden enorm veel kilo’s aan. En waar deed ik het voor? Mijn manager en collega’s bewonderde het niet eens dat ik keihard aan het werk was. In tegendeel, het enige dat hen opviel was dat wanneer zij s’ochtends hun laptop opende er standaard een aantal mails van mij binnenkwamen van de avond ervoor. Dit leverde vaak een licht geirriteerde reactie op.
Dit moest anders. Te trots of beschaamd om voor hulp te vragen ging ik zelf aan de slag. Ik sprak met mijzelf af dat mijn laptop thuis dicht bleef. Ik besloot gezonder te eten, te gaan sporten en weer tijd met mijn vriendin en familie door te brengen. Ik zette werk niet langer op de eerste plaats, maar op plaats 4 of 5. Toch waren de problemen hiermee maar voor korte duur opgelost.
Van vol gefocust zijn op werk naar vrijwel geen focus. Van het ene extreme, naar het andere. Mijn motivatie zakte dieper en dieper weg. Ik liet mijzelf eindelijk gelden op het werk, maar helaas op een verkeerde manier. Managers en collega’s merkte dat ik het allemaal niet zo serieus meer nam.
Prive ging ik op zoek naar verkeerde afleidingen die uiteindelijk hebben geleid tot het beindigen van mijn relatie met mijn ex-vriendin. Ik zegde mijn voetbalwedstrijden af en speelde videogames tot diep in de nacht. Ik verwaasloosde vrienden en familie, mijn huis was een groot zwijnenstal en ik kwam weer veel kilo’s aan.
Mijn contract werd niet verlengd. Hoe teleurstellend dit ook was, het was wat ik verdiende en ik geloofde dat dit ook een zegen kon zijn. Een nieuwe start. Ik ging op zoek naar een baan, nog steeds een marketing functie in de food industrie, maar nu bij een klein bedrijf. In de hoop dat dit mij beter zou passen.
In de tussentijd had ik een nieuwe vriendin. Afkomstig en woonachtig in de Filipijnen. Om de 3 maanden vloog ik die kant op en spendeerde we 2 of 3 weken samen. Als ik niet aan het werk was waren we vaak op Facetime, niet altijd even makkelijk met het tijdsverschil, maar we vonden altijd een manier om in contact te blijven. We gingen ‘samen’ naar de bioscoop, speelde bordspelletjes en kookte beide hetzelfde eten.
Ik bleek al snel niet op mijn plek te zijn in mijn nieuwe baan. Opnieuw ging ik ten onder aan mijn tekort aan communicatievaardigheden. Hoe hard ik het ook probeerde ik kon gewoon niet met collega’s of koetjes en kalfjes praten. Als ik aan het werk was deed ik het liefst mijn oortjes in zodat collega’s niet tegen mij konden praten. Ik deed mijn eigen ding en deed alleen mijn mond open wanneer het nodig was. Iedere dag stond ik met tegenzin op uit bed en als er ook maar een mogelijkheid was tot thuiswerken greep ik die kans met beide handen aan.
Na een aantal maanden zegde ik mijn contract op. Te bang om weer door een diep dal te gaan zoals bij mijn vorige baan. Ik nam de rigoreuze stap om te emigreren. Mijn vriendin was een aantal maanden daarvoor een bedrijfje gestart dat tours organiseert in een
prachtige plek in de Filipijnen. Samen zouden wij het bedrijf groot maken. De volgende stap zou het starten van een beach resort zijn. We hadden een groot stuk land toegezegd gekregen. Hier zouden we gelukkig zijn. Eigen baas zijn, niemand verteld je wat je moet doen en dat in een land waar het altijd lekker weer is.
Ik deelde deze grote stap met familie en vrienden, zegde mijn huur en contracten op, en zette mijn complete inboedel op Marktplaats. Geluk bij een ongeluk bleek mijn vriendin zwanger geraakt te zijn tijdens mijn laatste bezoek. Was dit het teken dat ik het juiste deed door te emigreren?
Op het moment van schrijven ben ik 3 maanden in de Filipijnen. Mijn vriendin en ik zijn 24/7 samen, iets dat uitstekend bevalt. Met het bedrijf gaat het helaas niet zoals gehoopt. Het beach resort is voorlopig van de baan. Vergunningen, corruptie, het ontmoeten van de verkeerde mensen. Het is allemaal de revue gepasseerd in de afgelopen maanden.
De tours organiseren we nog steeds, maar dit levert niet voldoende op om van rond te komen. Laat staan als we straks met z’n 3en zijn. Een nieuw soort stress in ontstaan. De afgelopen weken ben ik vrijwel non-stop bezig met manieren te bedenken om aan geld te komen, want het spaarpotje begint leeg te raken.
Een nieuw bedrijf starten is een optie, maar hoe voorkomen we de ellende die we de afgelopen maanden hebben meegemaakt? Ik heb geprobeerd werk te vinden als freelancer, maar tot nu toe zonder resultaat. Een kantoorbaan hier in de Filipijnen. Kan, maar dat zou betekenen dat we moeten verhuizen naar Manila. Een drukke, vervuilde stad, niet de ideale plek om een kind op te laten groeien.
Sinds een aantal dagen merk ik dat mijn gedachten afdwalen naar Nederland. Niet dat ik Nederland mis, maar in Nederland zou het niet moeilijk moeten zijn om een goede baan te vinden, met voldoende inkomen om te kunnen zorgen voor mijn gezin. Toch maakt het mij anstig. Ik voel mij goed hier in de Filipijnen. In Nederland heb ik mij jaren niet zo goed gevoeld als nu.
Maar de situatie is anders nu. Over een aantal maanden word ik vader. Vanaf dat moment zal mijn nummer 1 doel zijn om mijn kind een onbezorgd en goed leven te geven. In de huidige situatie waarin ik zit kan ik dit simpelweg niet geven. Er moet brood, of om in Filipijnse begrippen te spreken, rijst, op de plank komen.
Ik heb mijzelf als doel gesteld om de komende weken meer duidelijkheid te krijgen over
mijn toekomst. Blijven we in de Filipijnen? Zo ja, hoe gaan we hier geld verdienen? Gaan we naar Nederland? Hoe voorkom ik de problemen waar ik in het verleden tegenaan liep? Misschien is dit het juiste moment om mijn trots opzij te zetten en eindelijk eens in gesprek te gaan met een professional……
