Ik herkende mijzelf niet meer

4715

25 jaar en levensmoe. Iets wat veel mensen niet kunnen begrijpen, voornamelijk mijn directe omgeving.

Sinds augustus 2015 zit ik thuis vanwege een burn-out. Momenteel loop ik bij een psycholoog, psychiater en ik zit in therapie groepen.

Ik werkte in de hotellerie en begon als een eenvoudig kamermeisje. Heerlijk vond ik het om fysiek bezig te zijn, maar het is nooit makkelijk geweest. Ook al werkte ik niet fulltime het is fysiek en mentaal heel vermoeiend. Kamers moesten binnen 15 minuten helemaal schoon zijn en we moesten voor 2 uur klaar zijn, want dat is de inchecktijd. Voornamelijk in hoogseizoenen en weekend was er vaak stress. Ongeacht dat er altijd stress bij kwam kijken, vond ik het leuk en ik was er goed in.

Een paar maanden nadat ik daar had gewerkt, kreeg ik een promotie. Afdelingshoofd huishouding.

Ik? Als teamleider? Ik was zo blij en zo trots op mijzelf. Zonder enig ervaring nam ik het aan. Meteen mijn eerste dag als teamleider moest ik mijn voorgaande teamleider ontslag geven. Ik schrok mij dood, dat wilde ik helemaal niet! Wat moet ik zeggen? Dit is mijn eerste dag?! Natuurlijk deed ik wat mij gevraagd werd want het was mijn eerste dag.

Daarna ging het voor een hele tijd geweldig en ik hield ook van mijn baan. Er werkte geweldige dames in mijn team en ze respecteerden mij, ongeacht dat ik soms half hun leeftijd was.

Uiteindelijk ging het helemaal maar ook snel fout, dingen werden niet meer geregeld of opgelost. Ik had geen bevoegdheid voor veel dingen, dus ik kon alleen dingen doorgeven.

Opeens namen heel veel personeel ontslag, vanwege allerlei dingen. Er kwam veel spanning in onze team. Er ontstonden ruzies en drama over alles, omdat dingen niet werden gedaan wat gedaan moest worden. Werkkwaliteit ging flink achteruit en ik kreeg vaak op mijn kop van boven mij. Ik kreeg klachten van gasten en de receptionisten belden mij vaak gestrest op wanneer ik niet aan het werk was.

Mijn werk ging steeds vaker mee naar huis, soms werd ik zelfs om 11 uur ’s avonds over dingen gebeld.

In het hoogseizoen daarop, had onze afdeling ongeveer 10 mensen te kort. Ik was niet bevoegd om vacatures te plaatsen, maar het werd ook gewoon niet gedaan. In een hotel zonder airco intensief schoonmaken, soms 10 uur achterelkaar, sloopte ons allemaal. Mijn eigen werkzaamheden kon ik niet verrichten en werd telkens uitgesteld. Uiteindelijk werkte ik 6-7 dagen per week, want dat werd van mij verwacht als afdelingshoofd.

Thuis kon ik niet meer slapen, mijn hoofd tolde. Ik dacht alleen maar aan werk, ik praatte alleen over werk, niets anders kon mijn hoofd inkomen. Er waren ook nachten dat ik helemaal niet sliep, want dat lukte niet. Ik schrok telkens wakker wanneer mijn lichaam in slaap viel. Wanneer ik wel sliep droomde ik over werk en schrok ik ook weer wakker. Toen realiseerde ik  mij niet dat ik aan het doordraaien was. Op werk was ik super actief en hyper en wilde alleen maar hard werken. Ik viel binnen een maand 15 kilo af.  Werken werken werken werken werken werken.

Mijn laatste dag, verliep heel vreemd.

Geobsedeerd was ik als een idioot aan het werk en een collega tikte mij aan. Ze zei; ” Je moet ook aan jezelf denken!”  Aan mijzelf? Ik had inderdaad geen moment aan mijzelf gedacht. Dat kwam heel hard aan. Kort daarna een gigantische huilbui op werk, ik realiseerde mij opeens dat ik mijzelf absoluut niet meer herken. Ik stormde toen het hotel uit en dat was mijn laatste dag.

Daar zit je dan, thuis. In het begin had ik heel veel moeite om te rusten. Slapen gaat slecht. Opeens had ik ook plein vrees, wat ik nog nooit eerder heb gehad. Ik bang voor mensen?? Wat raar? Veel paniekaanvallen, hyperventilatie, hartkloppingen. Smartphones en computers werd ik angstig van. Heel veel algemene dagelijkse dingen over-stimuleerde mij. Ik verkrampte mijn spieren vaak, had altijd overal pijn. Douchen? Dat kostte teveel moeite. Om helemaal naar de badkamer te lopen, de deur te sluiten en dan mijn kleding uit te trekken. Kritiek kon ik ook absoluut niet verdragen, je hoefde alleen boe tegen mij te zeggen en ik kreeg een huilbui. Medicatie werd mij voorgeschreven om mij rustig te houden.

Na een paar maanden werd mijn contract niet verlengt, want ik toonde niet genoeg initiatief in de re-integratie. Ik was er woest over, maar achteraf gezien ben ik blij dat ik daar vanaf ben.

Wie ben ik ? Dit ben ik niet! Wat gebeurd er allemaal?

Nu ben ik net uit de ziektewet gekomen ben op zoek naar werk. Gelukkig kan ik nu wel gewoon functioneren in het dagelijkse leven, maar de angst en onzekerheid is nog wel aanwezig.

Vorig artikelNLP – Neuro Linguïstisch Programmeren
Volgend artikelHerken jij deze risicofactoren en ligt een burn out op de loer?