Jaren geleden kwam ik tijdens het volgen van een creatieve cursus een zekere Trudy tegen. Ik zat nog niet op mijn stoel of ze begon met mij te praten. Omdat ik zelf ook spontaan ben had ik daar in eerste instantie geen moeite mee. Allebei waren wij creatief en er ontstond in het begin een leuk contact. Het leuke ging al snel veranderen en ze ontpopte zich als een energievreter. Luisteren naar een ander kon ze blijkbaar niet. Ze ratelde maar aan een stuk door over al haar problemen, wat die had ze. Cursisten bij wie ze zich aanklampten begonnen haar te vermijden. Ik probeerde haar alsnog te helpen met haar problemen en gaf wat oplossingen. Ik was in het begin een luisterend oor. Gaf haar ook tips en hoorde haar negatieve verhalen maar aan. Na verloop van tijd stond ze regelmatig zonder afspraak voor mijn deur. Voor mijn gevoel kon ik haar daar niet laten staan. Althans zo is mijn aard. Zelf moest ik in die tijd blijkbaar leren om eens ‘nee, ik heb nu geen tijd’ te kunnen zeggen tegen haar.
Er was bijna een jaar voorbij gegaan en hoorde ik haar maar aan. Steeds kwamen dezelfde kwesties weer aan de orde. Ondanks mijn mening en mijn tips begon ik te merken dat ze daar simpelweg niets mee deed. Ze vrat zoveel energie van mij, dat als ik na mijn drukke werkzaamheden op kantoor thuis kwam, ik haar prevelementen weer moest aanhoren. Doodmoe van dit alles ging ik naar bed en kon niet slapen. Elke keer gaf ik haar weer een kans. Er veranderde simpel weg niets. Ze had een vreemd gedrag. Nu, vijfentwintig jaar later, begrijp ik dat ze eigenlijk contact op moest nemen met een psycholoog. Wel wist ik dat ze toen steevast bij haar huisarts liep die haar had verzocht om naar een psychiater of psycholoog te gaan. Dat had ze mij ooit verteld. Ze deed er niets mee. ‘Ik ben toch niet gek!’ zei ze.
Veel te lang liet ik mij dit alles maar welgevallen, tot het moment dat ik ziek werd. Ik was elk dag doodmoe, at slecht en had regelmatig hoofdpijn. Op een dag vielen eindelijk de schellen van mijn ogen en had ik uiteindelijk door dat ik haar niet meer kon helpen, omdat ze dit simpelweg niet wilde. Ze wilde alleen worden aangehoord. Zelf voelde ze zich opgelucht als ze bij mij weg ging en ik lag daarna als een zombie op de bank. Op een gegeven moment werd ik boos op mijzelf. Hoe had ik dit alles zolang door kunnen laten gaan. Werd het niet eens tijd om ‘nee’ te kunnen zeggen. Vaak stond ik klaar voor mensen. Maar Trudy was een geval apart.
De dag nadat ik haar had verteld dat ik niets meer voor haar kon betekenen, stond ze weer voor mijn deur. Blijkbaar was ze hardleers of was ons vorige gesprek niet goed tot haar doorgedrongen. Fijntjes heb ik haar toen verteld dat ze niet meer welkom was. Dit was eigenlijk tegen mijn principe, maar ik wist dat dit niet langer zo door kon blijven gaan. Mijn eigen gezondheid kwam in het geding.
‘In al die maanden dat wij elkaar nu kennen, zei ik tegen haar, heb je nog geen één keer gevraagd hoe het met mij was. Altijd wilde je van mij een bevestiging hebben op jouw vervelende gevoelens en legde je jouw problemen bij mij neer. Je liet mij geen moment met rust. Sinds vandaag is ons contact voorgoed voorbij. In de blik in haar ogen zag ik dat mijn gesprek toch niet goed tot haar door was gedrongen. Als laatste gaf ik haar nog een tip om alsnog naar een psycholoog te gaan. Nadien stond ze nog één keer voor mijn deur. Het ligt niet in mijn aard om iemand te negeren, maar ik wist dat als ik haar weer zou binnen laten, ik nooit meer van haar af zou komen. Ze zag mij staan, liep weg en heb haar daarna nooit meer gezien.
