Millennials (geboren tussen 1980 en 2000) worden vaak afgeschilderd als de prinsen en prinsessen die altijd maar alles hebben gekregen van hun ouders en daardoor een te hoge pet ophebben van zichzelf en niet tegen een stootje kunnen (en daardoor burn-out raken).
Ze zijn opgevoed met het idee dat echt alles mogelijk is. Dat maakt het meteen ook frustrerend voor deze generatie die merkt dat de banen niet voor het oprapen lagen na afronding van hun opleiding.
Er is externe druk maar de millennial stelt vooral ook veel eisen aan zichzelf. Opgevoed met het idee: “jij kunt alles en jij kunt alles bereiken”, heeft impliciet aan hen meegegeven dat NIET slagen volledig aan jezelf te wijten is. Vandaar de enorme drijfveer om te willen slagen, het curriculum vitae al tijdens de studie op orde te krijgen (vrijwilligerswerk doen of stages in het buitenland) en een getraind lijf en een rijk sociaal leven te hebben.
Door de komst van social media (en daar hebben niet alleen de millennials last van) bestaat er ook nog eens de mogelijkheid om jezelf met anderen te vergelijken, wat kan maken dat je al snel het idee krijgt dat anderen een geslaagd en rijk leven hebben (en jij niet). We vergeten mee te wegen dat zij alleen hun successen delen en niet hun missers, terwijl jij je eigen missers heel goed kent.
Een oneerlijke vergelijking zou ik zeggen, waarin jij er in jouw ogen altijd slechter uitkomt dan de anderen. Je krijgt hierdoor ook nog eens het idee dat je de enige bent die “zo moeilijk doet”, “er niks van bakt (anderen wel)” of “het eigenlijk niet aan kan”. Dat maakt heel eenzaam.
Kortom veel ingrediënten voor burn-out. Millennials hebben er tegenwoordig het meest van alle generaties last van.
Ik was die millennial
Ik begrijp de millennial eigenlijk ontzettend goed en ik kan me ondanks mijn leeftijd (51) me meer dan goed in hen verplaatsen. Die externe én vooral interne druk en dat eenzame proces. Ik was zelf ook pas 26 jaar toen het me overkwam, net afgestudeerd als arbeidspsycholoog. Trots wel en enthousiast, maar tevens vol schaamte over dat andere gevoel dat ik ook had: “ik wil even helemaal niks”.
Hondsmoe was ik. Ik snapte niet waarvan. Pas veel later realiseerde ik me dat ik toen overspannen was én nogal veel van mezelf gevergd had met 4 stages (1 was genoeg geweest) en voor 1,5 jaar extra punten. De jaren daarna heb ik gezocht naar antwoord op de vraag: “hoe kan het dat ik zo moe ben geworden, terwijl ik heel enthousiast mijn studie heb gedaan?”.
Dit antwoord vinden, is altijd mijn drijfveer geweest. Gaandeweg kreeg ik (stukken van) antwoorden en meer en meer kon ik daar anderen mee helpen die dezelfde vraag hadden. Dat heeft gemaakt dat ik sta waar ik sta, als burn-outbegeleider, ervaringsdeskundige, schrijver en trainer met 25 jaar ervaring, die inmiddels meer dan duizend mensen heeft begeleid en getraind op dit onderwerp.
Millennial of niet?
In mijn praktijk merk ik dat de thematiek van millennials die burn-out zijn, nauwelijks verschilt met die van andere generaties. Steeds gaat het over de vragen: hoe kom ik van die vermoeidheid af? Hoe moet ik met mijn eigen onrust omgaan? Hoe trek ik beter mijn grenzen? Op welke signalen moet ik letten? Wat moet ik doen om me minder aan te trekken van wat anderen vinden?
Het zijn net mensen, die millennails. We kunnen ons over ze verbazen, ze veroordelen, maar misschien zijn we van binnen meer millennial dan we denken.
Overigens zit er maar een paar percentagepunten verschil tussen de hoeveelheid millennials die burn-out zijn en de oudere generatietypen. Laten we dus niet te veel overdrijven. Burn-out is meer een maatschappelijk dan (alleen) een millennial probleem.
Dus ben je millennial of niet, bespreek je twijfels met anderen, je bent zeker niet de enige die met externe of interne druk, innerlijke onrust, vragen over tijdverdeling of grensbewaking worstelt. Wil je weten of je met deze vragen risico loopt op een burn-out, doe dan de test “Loop je risico op een burn-out?”.
