In op de bank beschrijft Florien Vaessen hoe ze van een werkend bestaan als manager bij een grote bank ineens thuis op de bank kwam te zitten. Vooral het woord ‘ineens’ is belangrijk omdat mensen die een burn-out krijgen vaak al zolang met stress leven dat ze het pas beseffen als ze letterlijk omvallen. Maar er is ook hoop want veel mensen die een burn-out krijgen komen daar beter uit.
Florien Vaessen maakt de vergelijking met een kikker in een pan die langzaam verwarmt wordt. Ze had zich te lang aangepast en meegelopen in plaats van stil te staan. Totdat ze ziek werd had ze niet in de gaten hoeveel energie, teleurstelling en frustratie haar dat had gekost. Ze was een afgestompte versie van zichzelf geworden.
Florien Vaessen verteld over haar eigen ervaringen en wisselt dit af met cijfers over stress, de grootste ziekmaker is van deze tijd. Het boek is in verhalende vorm geschreven waardoor het eenvoudig leesbaar is. En mooie vraag die ze zichzelf stelt is: “Ben ik ziek of is de organisatie ziek?”. Want niet alleen het individu maar ook werkomstandigheden kunnen ziek makend zijn. Vooral onduidelijkheid over taken, niet duidelijke verantwoordelijkheden en aansturing geven stress. Dit wordt vaak veroorzaakt door reorganisaties. En laat dat nu net zijn wat in de grote organisaties tegenwoordig aan de orde van de dag is.
“Burn-out is eigenlijk bevlogenheid op zijn retour “, aldus Florien Vaessen. Veel mensen schamen zich voor hun stress- of burn-out klachten terwijl juist de meest bevlogen medewerkers een hogere kans hebben op een burn-out.
Als Florien Vaessen vlak nadat ze ziek thuis zit ontdekt dat ze misschien de ziekte van pfeiffer heeft wordt eens te meer duidelijk welk taboe er is op het hebben van stressklachten. Want de schrijfster merkt dat het gemakkelijker is om vlot te kunnen benoemen dat je de ziekte van pfeiffer bent in plaats van een burnout. Alsof lichamelijke klachten serieuzer genomen wordt door collega’s. Een fysieke diagnose is nu eenmaal meer geaccepteerd dan opgebrand zijn.
Toch is de schrijfster in ieder geval naar zichzelf toe eerlijk genoeg om toe te geven dat door stress je immuunsysteem minder goed werkt de kans op ontstekingen toeneemt. Om die reden is de kans groot dat de ziekte van pfeiffer bij de schrijfster een gevolg kon zijn van chronische stress.
In een groot deel van het boek beschrijft de Florien Vaessen ook haar frustraties van het werken bij een grote organisatie. Want als 101 afdelingen iets willen zeggen over alle besluiten wordt er eindeloos vergaderd. Hierdoor duurt het eindeloos voordat een voorstel alle radertjes is gepasseerd. Als het er al doorheen komt, want op deze manier komen een hoop projecten nooit van de grond.
De boodschap van dit boek is vooral om je gevoel te volgen en niet je verstand. De Florien Vaessen realiseert zich dat veel mensen op het werk vergeten in de eerste plaats mens te zijn. Om die reden is haar advies: “Doe op je werk wat jij weet dat nodig is en niet alleen alles zoals het hoort. Kom uit de robotstand en handel weer vanuit jouw uniekheid. Je voelt je hierdoor niet alleen beter, maar je werk is ook bezielder “.
Tot slot beschrijft ze het proces van terugkeer naar het werk. En hoe om te gaan met het feit dat zij veranderd was maar haar werkomgeving niet.
