Ik ben wel even benieuwd: Ken jij de term bore-out al? Ik had er nog nooit van gehoord, tot ik er midden in zat. En de mensen in mijn omgeving ook niet. Dat dit vaak leidde tot in meer of mindere mate ongelukkige opmerkingen kon ik dan ook begrijpen, al deed het daardoor nog niet minder zeer.
Laat ik bij het begin beginnen. No worries, ik zal het kort houden (wanneer je meer wilt weten: vragen staat vrij). Die bore-out… Ik had ‘m aan kunnen zien komen. Achteraf gezien heb ik verschillende keren duidelijke waarschuwingen gehad. Hoe kon ik ze missen? Dat teleurgestelde gevoel als een aanvullende opdracht op het werk al snel weer af was en die paniekaanval drie weken voor ik mijn masterstudie afrondde “Wat moet ik nu?! Ik val in een gat!!”. Twee weken later richtte ik met een aantal collega’s een landelijk netwerk op. Dat hield me nog een jaartje zoet, letterlijk. Zoet als een struisvogel met mijn kop in het zand, braaf de ernst van de signalen negerend.
Vervolgens dacht mijn lichaam “Wie niet luisteren wil, moet voelen”, met een fikse griep en keelontsteking tot gevolg. Dat ik de maanden daarna moe bleef weet ik er aan dat ik te snel weer was gaan werken, en misschien wat weinig winterzon. Dat zelfs twee weken luieren op een strandbedje in de zon mijn batterij niet oplaadde had ik serieuzer kunnen nemen. Ik wist gewoon niet wat ik er mee moest en die struisvogelpolitiek werkte prima. Als je ’t maar lang genoeg negeert gaat het vanzelf over, toch?
Dus ging ik ‘vrolijk’ verder, tot september 2013. Ik kan me niet precies herinneren wanneer. Een tweede huilbui op het werk, de concentratiespanne van een goudvis, geen energie, lichamelijk en geestelijk tot in alle haarvaten móé, een dode blik in mijn ogen, niet meer kunnen genieten… Toen was het me (eindelijk, haha) duidelijk: er was iets goed mis!
Al jaren was ik aan het solliciteren en onderzoeken waar mijn passie lag, maar met onvoldoende urgentie. Nu kon ik er niet meer omheen. Met behulp van gesprekken met dierbaren en een psycholoog naast mijn eigen onderzoeksproces werd het me duidelijk: mijn passie ligt in mensen dingen leren en ik wil graag dat iedereen happy is. Dé manier om dat te combineren is coach worden! Had ik meteen een excuus om weer een opleiding te gaan doen. 😀 En in die opleiding heb ik essentiële tools geleerd die me uit mijn bore-out hebben geholpen.
Voor wie zich nog afvraagt wat een bore-out is, mijn korte definitie: Een bore-out is qua symptomen te vergelijken met een burn-out, maar ontstaat door de stress van onderspanning, door te lang te weinig of, zoals in mijn geval, te weinig uitdagend werk.
Ik wens niemand een bore-out of burn-out toe, maar ben erg dankbaar dat ik de mijne heb gekregen. Het heeft mij dat zetje (die schop…) gegeven om als ZZP’er mijn droom achterna te gaan. Ook persoonlijk heb ik me hierdoor ontwikkeld, op vele vlakken. Wat mij persoonlijk het meeste is opgevallen is dat ik sinds mijn bore-out veel meer mijn liefde toon en uitspreek en daar ben ik heel blij mee.
