Ik weet het nog als de dag van gister. 14 februari 2013 was het die dag: Valentijnsdag, een dag die voor veel mensen draait om liefde.
Nou voor mij niet. Dat jaar niet in ieder geval.
Ik zat midden in de toetsweek. Havo 4. Ik had altijd goede cijfers, daar lag het zeker niet aan. Maar ik voelde me niet lekker. Al een hele poos niet. Ik was vaak moe en sneller geprikkeld. Ik had vanaf klas 1 al extra begeleiding. Zo af en toe gesprekken met een leerlingbegeleider op school. Dit had ik nodig om overzicht te houden over m’n schoolwerk en om een beetje te peilen hoe het met me ging, omdat ik altijd al snel last kon hebben van stress. Het zat best wel ingebakken in mijn karakter.
Ik had na de zomer van 2012 net weer een beetje school opgepakt, want dat duurt bij mij vaak even om op te starten na de vakantie. Dit jaar was het nog wat erger dan normaal. Er waren bepaalde dingen voorgevallen in onze familie en mijn moeder had een burn-out. Mijn moeder is altijd mijn “praatpaal” geweest waarbij ik alles kwijt kon. Die had ik toen niet meer.
Ik stond op het punt om actie te ondernemen. In elke mogelijke zin…
Eind september 16 jaar geworden: voor toen nog de tijd van het eerste biertje etc. en dan zou het leven pas echt gaan beginnen!
Inhoudsopgave
Het drama begon
Hopelijk zou ik me eindelijk kunnen gaan ontspannen, na alle stress.
Nou niet echt dus. Paar weken later begon de drama: Ongemakkelijk gevallen in de bosjes, schouderblad gebroken… ik deed toen die tijd aan turnen, Sport was altijd al een uitlaatklep voor mij, maar dat kon nu een poosje niet meer. Zo snel als het kon ging ik weer naar school. Met een kussentje in m’n rugzak, want boeken kon mijn rug nu niet hebben en ik kon ook niet op de harde stoelen zitten zonder kussentje vanwege de breuk.
Toen dat voorbij was, zaten we zo ongeveer richting de kerst. Als er iets was waar ik gestrest van werd dan was het kerst. Ik zou met mijn vrienden naar Serious Request toe gaan van 3FM, maar deze meneer had behoorlijk hoge koorts. Dat werd hem niet. Na die periode van koorts ging het gewoon niet lekker meer op school. Ik kwam nog wel, maar kreeg niks meer mee. Ik werd steeds minder actief en ik was behoorlijk moe. Toch moest en zou ik alles gaan doen om dat schooljaar te halen, want mijn cijfers van het eerste deel van het schooljaar waren wonderbaarlijk nog steeds best goed. Die toetsweek in februari was ik begonnen met een aangepast rooster, zodat ik in de ochtend mijn toetsen kon maken, want in de middag was het vaak al bijna op qua energie.
Het was klaar
Woensdag 14 februari was het op. Klaar. Ik kon gewoon niet meer. Ik kwam overstuur thuis en ik was overal klaar mee. Mijn breekpunt was bereikt. Toetsweek afgeblazen, dat werd hem toch niet meer. Rusten. Dat moest ik nu maar even gaan doen. Gelijk op een therapeut afgestapt op advies van school. Die zei dat het slim was om toch weer naar school te gaan, maar rustig te beginnen. En dan als het weer beter ging, kon ik weer gaan opbouwen. Toen die tijd verwachtte ik dat het waarschijnlijk een paar weken zou duren. Misschien een paar maanden, maar meer ook niet.
Had ik toen kunnen weten dat het een paar jaar zou gaan duren? Want dat werd het. Een aantal jaar. Na die 14 februari 2013 ging het niet veel beter. Van kwaad tot erger. In de zomer in Frankrijk dacht ik heel even dat het wel weer beter ging, maar zodra ik weer thuis was, bleek daar niks van waar te zijn. Grote teleurstelling. Zo bleef het heel lang gaan. Ik dacht dat het wel beter ging, dus ik ging weer wat ondernemen, maar dat ging niet zoals ik gehoopt had en dan moest ik weer weken bijkomen van die ene “goede dag”. Door dat cirkeltje ging het steeds slechter. Mijn goede hoop was weg: zou dit ooit nog overgaan?! Was ik boos? Was ik teleurgesteld in mezelf? Was ik teleurgesteld in anderen? Ik wist het niet meer. Het leek alsof ik niets meer wist. Deed ik er nog wel toe? Ik stond op het punt om actie te ondernemen. In elke mogelijke zin…
Tijd voor hulp
Gelukkig heb ik voor de goede zin gekozen. Anders had ik dit nooit geschreven.
Ik ben naar de therapeute gegaan waarbij ik dat moment liep. Dit werkte niet zo en het moest gewoon anders gaan. Er moest iets gebeuren!
Ik kwam terecht bij een dagbehandeling voor jeugd. Ik kon gelukkig vrij snel terecht: 14 februari 2014. Precies een jaar later. Het heeft me een jaar gekost om op het punt te zijn dat ik echt aanvaarde dat ik hulp nodig had. Intensieve hulp.
Een half jaar heb ik daar gezeten. Ik heb meerdere soorten therapieën gehad. Ik heb heel veel over mezelf geleerd. Over m’n perfectionisme, over het altijd over m’n eigen grenzen gaan. Altijd wilde ik presteren zoals “iedereen” dat kon. Maar ik ben niet zoals iedereen. Ik heb Asperger. Dit leek heel lang niet zo veel uit te maken, omdat ik er wel mee om zou kunnen gaan. Ik had er achteraf gezien veel meer last van. Alle gedachten hebben bij mij vaak een langere weg nodig om uit te komen waar iedereen uitkomt. Door die omweg, kostte het mij zoveel meer energie om tot hetzelfde bereik te komen in dezelfde tijd als de rest in mijn omgeving dat deed.
Dit en nog veel meer ben ik te weten gekomen over mezelf, maar vooral ben ik ook bezig geweest met hoe ik dit dan kan voorkomen of in ieder geval kan verminderen.
Denk aan jezelf, denk aan je ontspanning. Ik ben in die tijd begonnen met haken. Ik vond het altijd leuk om creatief bezig te zijn en hier hoefde ik niet heel veel over na te denken. Ook ben ik samen met mijn vader begonnen met hardlopen. Aan het begin was dit heel erg zwaar. Ik had een slechte conditie en ik wilde niet. Totdat ik vooruitgang ging zien en ik ging het echt heel leuk vinden. Zonder mijn vader had ik het niet gered om het hardlopen vol te houden. Wat begon met een conditie van niks, is nu een 10km in 50 minuten. Ook heb ik een racefiets gekocht, waar ik het afgelopen jaar zeer actief mee ben geweest. Mijn conditie blijft groeien en ik voel me ook steeds beter.
Na de dagbehandeling ben ik begonnen op speciaal onderwijs met individueel onderwijs aangezien ik nog niet kon meedraaien in een reguliere klas. Ik ben daar begonnen met magere schooltijden, maar eind vorig schooljaar draaide ik weer een volledige dag mee. Ook had ik de keuze gemaakt om me niet meer te richten op het hbo. Ik wilde meer in de praktijk aan het werk gaan, want daar vind ik veel meer ontspanning in.
Nu ben ik begonnen aan de opleiding ontwerpend meubelmaker op een creatieve school. Ik vind het soms nog steeds lastig om de lange dagen vol te houden, maar ik ben zoveel sneller weer opgeknapt van zo’n dag. Ook helpt het zeker mee dat ik dit gewoon leuk vind. Ik kan er mijn ei kwijt en ik kan nu mezelf zijn!! Of ik dat eerder ooit volledig gekund heb, vraag ik me af.
Burn-out voorbij?
Inmiddels ben ik net 20 geworden. Of ik er nu al volledig uit ben, durf ik haast niet te zeggen. Ik denk het wel. Ik weet wel dat ik mijn hele leven moet opletten bij wat ik doe, maar hey, wie moet dat niet?
Mijn tips voor andere mensen en vooral jongeren met een burn-out: doe wat je leuk vindt, ga sporten, maak een ommetje in de natuur, ga aan de slag met je hobby’s, zoek nieuwe hobby’s. Dingen waar jij persoonlijk van kunt ontspannen zijn zo belangrijk.
Ook als je een drukke baan hebt of een zware opleiding blijft het zo belangrijk om het te compenseren met rust en ontspanning.
Ik ben persoonlijk blij dat ik het op deze leeftijd heb gehad. Ik kan al mijn zelfkennis van nu meenemen in mijn hele leven. Want ik heb nog een heel leven voor me. En ik hoop dat ik dit patroon mijn hele leven kan volhouden.
