In 2013 ben ik getroffen door een burn-out. Als een computer die was gecrasht. Daarna volgde een lange fase van ‘resetten’. Met vallen en opstaan. Hoe vaak ik van te voren en daarna heb gedacht dat ik gek werd. Het begon met vage klachten van vermoeidheid, misselijkheid en onderzoeken bij de huisarts. Voordat ik eindelijk begreep dat mijn lijf mij probeerde te redden omdat ik al jaren niet meer naar mijn innerlijke stem luisterde.
26 en burn-out, het pijnlijkste, in het begin, was het onbegrip. De opmerkingen en wijze adviezen dat ik als jonge vrouw gewoon naar het positieve moest kijken en mij niet moest laten hangen. Nog even heb ik hiernaar geluisterd waardoor ik nog meer over mijn grenzen ging, omdat ik doorging in oude patronen. De klachten werden steeds erger. Uiteindelijk ging dit over in paniekaanvallen, angstaanvallen en een harde crash in april 2013. Totdat mijn accu zo leeg was dat ik niet meer kon.
Al maanden kreeg ik boodschappen nauwelijks meer opgebracht omdat ik zo moe was en letterlijk geen kracht meer had in mijn armen om de boodschappen te dragen door een verdoofd gevoel in mijn armen en tintelingen. Mijn eerste paniekaanval in de trein naar het werk vergeet ik nooit meer. Trillend en kokhalzend kwam ik aan op mijn werk en ging stug achter mijn bureau zitten. Die dag barstte ik in huilen uit en ben ik naar huis gestuurd.
Na 6 weken ‘rust’ en 6 consulten bij een psycholoog begon de re-integratie in mijn oude werk. Werk wat voor mij totaal niet geschikt was. Ikzelf en andere hadden mijn klachten onderschat. Weken ging ik met verkrampte spieren, zelfs verkrampte kaken, naar mijn werk. Ik stond op, deed mijn kleren aan, kreeg geen hap meer door mijn keel, pufte de hele dag paniekaanvallen weg, kwam misselijk thuis om daar vervolgens direct in slaap te vallen en moe op te staan.
Tijdens mijn re-integratie ben ik overgegaan naar een nieuwe, zwaardere functie. Dit was de mokerslag. In september 2013 viel ik definitief 100% uit. Hoewel ik dacht dat het niet kon voelde ik me nog erger maar ik wist dat een begin was gemaakt, ik kon en wilde niet meer terug in mijn werkveld. Een keuze die ik van binnen al 2 jaar eerder voelde. Vier dagen lang kon ik alleen maar huilend, trillend en kokhalzend op bed liggen. Ik was 6 kilo afgevallen en had extreme haaruitval. Van alleen maar slapen ging ik naar een periode van maanden waarin ik nachtenlang rondspookte en werd ik overspoeld door paniekaanvallen. Alsof mijn hoofd niet meer kon stoppen. Inmiddels had ik een nieuwe doorverwijzing naar een therapeut. Ik kon geen geluid meer verdragen, zelfs het geluid van het bestek op een bord deed pijn aan mijn oren en had continu mijn oren dichtzitten. Een kop koffie halen in de keuken voelde als een beklimming van de Mount Everest. Ik was voor alles bang, maar vooral voor de terugkerende paniekaanvallen. Ik sliep met momenten bij een familielid. Die dagen zijn als een waas aan mij voorbijgegaan, ik voelde niets meer. Ik kon geen tv meer kijken, geen letter meer lezen.
Het dieptepunt, maar tegelijk mijn lichtpunt was toen ik een donkere kamer lag en een dusdanige paniekaanval had dat ik dacht dat ik gek werd. Op dat moment gaf ik de strijd op..ik dacht alleen maar ‘erger dan dit kan het niet worden, dan word ik maar gek’. Ik gaf het op. Althans, zo voelde het. Wat er eigenlijk gebeurde is dat ik eindelijk accepteerde wat er aan de hand was en de controle los liet, voor mij de sleutel tot herstel. Controle loslaten, perfectionisme loslaten en opnieuw leren vertrouwen op jezelf. Want als er iets verdwenen was, was het mijn zelfvertrouwen.
Vanaf toen begon ik te luisteren naar mijzelf en met behulp van therapie leerde ik over destructieve patronen, perfectionisme en presteren. Ik ging weer doen wat ik als kind leuk vond. Ik ging lezen, schrijven, puzzelen, tekenen en schilderen. Wat anderen van mij dachten? Daar had ik geen ruimte meer voor om over te piekeren. Hierdoor kwam ik aanraking met een gevoel van vrijheid. Ik verdiepte me in kunst , ging wandelen, en mediteren. Dagelijks deed ik ademhalingsoefeningen. Die oefeningen helpen me nu nog als ik word overvallen door spanningen. Ik sliep wanneer ik wilde slapen en at wanneer ik wilde eten, al was het midden in de nacht. Iets waar veel mensen voor waarschuwde want ‘als ik daaraan toegaf zou ik vast nooit meer in het ritme komen’. Ik had geen andere keus meer dan dat, ik kon alleen nog maar luisteren naar mijn lijf. Langzaam heel langzaam kwam ik terug in mijn eigen ritme. Ik leerde dat wanneer ik spanningen opbouwde ik deze ook weer kon afbouwen en welke manier daarin bij mij paste (tekenen, schrijven, yoga, muziek luisteren). Uiteindelijk viel het me op dat ik weer kleur zag, dat ik weer kon voelen, beleven en ervaren. Dat ik kon toegeven aan rust.
In april 2014 kreeg ik samen met een vriendin een enorme lachbui. Dat moment was voor mij enorm dierbaar, want toen besefte ik mij dat ik dit al jaren niet heb gehad. De periode die daar op volgde is een periode geweest van ” ‘zelfontdekking’ waarin mijn lichaam mij soms nog hard en soms zacht terugriep als ik te snel ging. Voor mijn gevoel was ik mezelf al kwijtgeraakt voordat ik goed en wel wist wie ik was. Ik had me voorgenomen dat dat niet meer zou gebeuren.
In mei 2014 werd ik officieel beter gemeld. Ik was burn-out af maar moest iedere dag opnieuw aftasten naar mijn balans. Als een pasgeboren veulen met wankele stappen ontdekte ik wie ik eigenlijk was en wat ik wilde. Toen pas leerde ik denken vanuit mijzelf in plaats van leven naar de verwachtingen van anderen. Het woord ‘moeten’ is uit mijn woordenboek verdwenen en ik kies er bewust voor mijzelf zoveel mogelijk los te koppelen van het perfectionisme, de prestatiedrang en mijn innerlijke criticus. Hoewel de angst voor een terugval mij nog lang en vaak bij de keel heeft gegrepen, en soms nu nog, heb ik geleerd en blijf ik leren te kiezen voor mezelf en te luisteren naar mijn grenzen. Ik voel me nu meer compleet dan voor mijn burn-out. Ik ben nog sneller moe dan eerder maar naar ‘eerder’ (het leven op automatische piloot) wil ik niet meer terug. Hoewel mijn periode van burn-out een van mijn zwaarste periodes is geweest heeft het me erna ook heel veel gegeven waaronder bewustwording, mezelf durven zijn en meer verbinding met zaken die er voor mij echt toe doen. Ik ben niet meer teruggegaan naar mijn oude werk maar in december 2014 zonder opbouw in uren begonnen met een baan die ik zelf heb gekozen.
Ik gun niemand een burn-out maar ik gun iedereen wat je er van kan leren. Namelijk, dicht bij jezelf blijven, dankbaarheid, genieten en ontspanning, het los durven laten van de controle, leren balanceren. De schoonheid zien in het niet perfect zijn. Je eigen weg vinden, ook al is die misschien anders dan de standaard. Na mijn herstelperiode heb ik nog moeten leren omgaan met angsten, de balans vinden tussen luisteren naar je lichaam en toch het verlaten van je comfort-zone. De kracht die het doorgaan van een burn-out kost is iets waar mensen trots op mogen zijn. Ook nu waarschuwt mijn lichaam mij soms nog, dit laat ik dankbaar toe. Mijn wankele stappen worden steeds vaster. Ik heb mezelf terug.
Voor iedereen die er doorheen gaat, je wordt niet gek, het enige wat je hoeft te doen is luisteren naar jezelf en alles komt goed, op welke manier dan ook. Momenten gaan voorbij, niets is voor altijd. Er komt altijd een nieuwe dag, een moment van rust en ontspanning. De storm gaat altijd weer liggen. Streef niet naar nooit meer vallen, maar leren hoe je jezelf kan helpen weer op te staan. Heb geduld en accepteer waar je nu bent. Voor iedereen die er door is gegaan, een diep respect.
