“Ik ‘kan’ het wel, maar ik ‘wil’ niet meer…
En dan ‘kan’ je het eigenlijk ook niet…”
Inhoudsopgave
Wat zie je er goed uit!
Het is leuk wanneer mensen zeggen dat je er goed uitziet. Het is echter minder leuk wanneer je er goed uitziet, maar je innerlijke welzijn hier totaal niet mee overeenkomt. Ik ben een perfectionist en hoe moe ik ook ben, ik verzorg mezelf. Ook moeheid hoef je niet per se te zien. Sommige mensen willen dat niet geloven. Bij een batterij kun je toch ook niet zien dat die leeg is? Mensen willen zo graag iets zien. Als iets niet zichtbaar is, dan is het er ook niet voor velen.
Extreme vermoeidheid is daarom een onderkend probleem. Daar kun je niet mee aankomen. Je moet je niet aanstellen en gewoon doorgaan. Ik ga door. Ik ga altijd maar door. Ik loop nu op mijn tenen om mijn bachelor Psychologie te halen. Ik wil nog Cum Laude afstuderen ook. “Je kunt het,” hoor ik steeds. Dat weet ik wel, maar je moet me niet vragen wat het me kost. Ik leer maar een paar uur per dag en de rest van de tijd gaat op aan dwang. Voor ontspanning en plezier heb ik geen tijd meer. Doordat ik zo gespannen ben, gaat slapen ook niet goed en raakt de batterij nog leger. Ik teer op het idee dat ik mezelf na de bachelor een paar maanden ‘rust’ geef.
Dwangstoornis
Met een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis heb je nooit rust. Het leven bestaat alleen maar uit ‘moeten’. Grote dingen als werken, studeren en sociaal contact, maar ook kleine dingen, dingen die voor de meeste mensen op de automatische piloot gaan, kosten mij veel moeite en zijn dus niet vanzelfsprekend. Naar de wc gaan, afwassen, een boek lezen, fietsen, een raam openzetten etc. gaan gepaard met dwanggedachten en dwanghandelingen. Dat kost energie en tijd en je krijgt er niets voor terug. Ik kan nooit iets van mijn lijstje afstrepen, want of het is niet goed, of ik zie op tegen de volgende stap.
Ik wil nu bijvoorbeeld helemaal geen diploma halen, want dat geeft de druk om een master te gaan doen of om te gaan werken. Ik wil alleen iets NIET en in dit geval wil ik niet nog een jaar aan de universiteit verbonden zijn. Ik ben erg gevoelig voor de prestatiedruk die daar in de lucht hangt. Ik ga daarin mee en dat wilde ik altijd, maar nu niet meer. Door aanhoudende stress, merk ik dat ik een leven en tempo volg die niet bij mij passen. Ik pas me steeds aan, maar dat kost veel energie. Natuurlijk hebben we allemaal bepaalde rollen. Thuis gedraag je je anders dan op je werk en bij een vriendin gedraag je je anders dan bij een bakker. Dat is niet meer dan normaal. Je bent dan nog steeds jezelf.
Maar wat als je jezelf niet mag zijn? Als je je steeds aanpast, omdat je jezelf lelijk vindt, dom of wat dan ook? Wat als je alleen maar dingen doet om je niet slecht of schuldig te voelen? Je zou toch dingen moeten willen? Je zou toch geregeld energie moeten krijgen in de vorm van voldoening of plezier? Dat gaat niet als je jezelf niet bent, want dan druist alles wat je doet tegen je intuïtie in. Waarom zou je je goed voelen als je weer iets gedaan hebt dat niet in je straatje past? Een masker dragen geeft spanning. Je bent jezelf en ook nog een ander en je verbruikt daarom meer ‘mentale calorieën’ dan wanneer je enkel en alleen jezelf bent.
Masker af
Als je buiten de deur ook je masker af durft te zetten, zou je leven veel meer in balans zijn. Als je tegen de stroom in durft te gaan en durft te gaan staan voor waar jij voor staat, zou dat energie moeten geven en niet alleen moeten kosten. Een eigen leven leiden; op een eigen tempo, zou toch voldoening moeten geven? Dan kun je je wapens weggooien en hoef je niets steeds te vechten met wie je bent en wat je ‘moet’ doen. Ik hoop zelf dat ik dingen ga ‘willen’. Willen en kunnen gaan vaak hand in hand. In mijn periode van ‘rust’ ga ik eens uitzoeken wat ik kan of wil kunnen. Dat wil ik namelijk wel doen.
