Natuurlijk heeft mijn burn-out zijn sporen nagelaten. Nog altijd ben ik sneller moe, zenuwachtig en overprikkeld ten opzichte van vroeger. Ik krijg dan hoofdpijn of pijn in mijn nek en schouders. Net als vele anderen die een burn-out hebben gehad, zit ik sneller aan mijn maximale stressniveau. Bij iedereen uit zich dat anders. Het duurt langer voordat ik hersteld ben van spanning. Dat is de prijs die ik betaald heb voor het feit dat ik over de grens ben gegaan en mezelf 3½ jaar geleden heb uitgeput.
Sterker dan voorheen
Het heeft zeker twee jaar geduurd voordat mijn zelfvertrouwen weer terug was. Want geloof me: als je opgebrand raakt, is daar niets meer van over. Ik praat vaak met mensen over de periode voor en na. Want er zijn dingen essentieel veranderd. Ik ben rustiger en een stuk minder streng geworden voor mezelf. Niet alles hoeft meer perfect te zijn en ik trek me steeds minder aan van anderen. Ik durf tegenwoordig steeds vaker op mijn eigen oordeel te vertrouwen. Als er voorheen een conflict was of er ging iets fout, dan gaf ik altijd mezelf de schuld. Dat doe ik niet meer. Ik weet dat niet alles aan mij ligt. Ik ben diep gevallen, maar ben zelf weer uit het dal geklommen. Dat heeft me sterker gemaakt en weerbaarder voor tegenslagen. Deze donkere periode in mijn leven heeft me veel helderheid en duidelijkheid gegeven. Ik ben blij dat ik dat al op jonge leeftijd (26 jaar) heb meegemaakt. Deze les neem ik de rest van mijn leven mee. Tuurlijk stap ik nog vaak genoeg in mijn eigen valkuilen en doe ik regelmatig dingen niet goed. Maar ik ben me er dan bewust van en ik probeer niet straffend, maar juist liever te zijn voor mezelf. Want ook ik mag fouten maken!
Sinds mijn burn-out sta ik dichterbij mijn eigen gevoel waardoor ik me makkelijker in andere mensen kan verplaatsen. Ik weet nu dat ik gevoelens mag toelaten. Als ik verdrietig ben, huil ik en als ik moe ben, ben ik moe. Ik kan die gevoelens niet meer weg stoppen en het boeit me steeds minder wat anderen daar dan van vinden. Eerder vond ik het lastig om daadwerkelijk te laten zien wie ik was, vooral op het werk. Maar ik verschuil me tegenwoordig steeds minder achter een (werkende) rol. Ik ben gewoon Mariëlle en dat is goed genoeg.
Angst voor terugval
Ook nu is het nog altijd een uitdaging om de balans goed te houden. Ik blijf namelijk een bezig bij! Dat compenseer ik door voor mezelf bewust rustmomenten in te lassen, te sporten en te schrijven. De eerste periode na mijn burn-out was ik bang om moe te worden of compleet terug te vallen. Naar mate de tijd verstreek en mijn energie grotendeels terug was, heb ik de teugels weer laten vieren en die angst losgelaten. Ik wil mezelf namelijk niet inperken omdat ik bang ben om ooit weer een burn-out te krijgen. Van andere mensen met een burn-out hoor ik vaak “dit mag nooit meer gebeuren”. Zij schieten dan door in het stellen van grenzen voor zichzelf. Maar ik ben van mening dat je niet krampachtig moet gaan leven. Je kunt niet in de toekomst kijken en weet dus ook niet of het je ooit weer zal gebeuren.
Ik denk juist dat het veel belangrijker is dat je de oorzaak van een burn-out echt tot in de kern aanpakt door alle nare gevoelens die bij een burn-out horen, toe te laten en daarmee aan de slag te gaan. Bijvoorbeeld door met behulp van een psycholoog of coach ander gedrag aan te leren. Ik geloof echt dat een burn-out een combinatie is van externe factoren (omgeving) en interne factoren (persoonlijkheid). Ik ben bang dat het risico op een terugval op een burn-out juist groter is bij mensen die de oorzaak alleen buiten zichzelf zoeken, niet kritisch in de spiegel durven te kijken en na hun herstel gewoon weer op de oude voet verdergaan.
Geef een reactie