‘Ik kon ineens niets meer’ is bij mij niet van toepassing. Niet nu en dat is het ook nooit geweest. Het zal me ook niet overkomen. Wat ik wel kan zeggen is dat je geest sterk is, zowel in positieve als in negatieve zin. En juist dat laatste is wat ik met jullie wil delen.
Inhoudsopgave
‘Ik begon te zweten en te trillen’
Juli 2013; in een tijd waar het ‘natuurlijk’ erg druk is. Een veeleisende klant waar nee tegen zeggen geen optie is, werkdagen van tien uren en een reistijd van twee uren per dag. Tegen beter weten in bleef ik doorgaan. Ik merkte wel dat ik er een oneindige tornado van woorden en gedachten in mijn hoofd rond raasde, maar ik negeerde het zo goed en zo kwaad als het kon. Dat ik al enige tijd niet of nauwelijks sliep merkte ik eigenlijk allang niet meer, want het enige wat ik voelde was een continue stroom aan adrenaline waardoor ik eindeloos kon doorgaan met werken, sporten, huishouden en de nodige bezoekjes aan vrienden en familie in de weekenden. Mijn vriend merkte al langer dat er iets goed mis met mij was, maar als hij er over begon snoerde ik hem de mond door te zeggen dat ik heus wel voor mijzelf kon zorgen.
Na wederom een werkdag met pittige gesprekken, het inwerken van een nieuwe collega en een verhuizing omdat mijn werkplek verbouwd moest worden ging het mis. Toen ik begon aan mijn 80-km lange terugreis begon het zweten en het trillen. De vlekken in mijn ogen vermeerderen zich razendsnel en het wegdek deinde op en neer voor mijn ogen. Uiteindelijk ben ik halverwege gestrand bij mijn schoonouders. Die wisten niet wat ze zagen: de sterke, zelfredzame dame die altijd haar woordje wel klaar had, stond overstuur voor hun voordeur. Mijn vriend heeft me uiteindelijk opgehaald. Dit was het begin van een lange weg op zoek naar mijzelf.
Na twee weken thuiszitten en drie weken vakantie was ik het stilzitten wel weer zat en ik zou rustig starten op een nieuwe werkplek. Mijn toenmalige manager zag in dat mijn toenmalige klant en ik geen gelukkige match waren. Hij had een andere klus voor mij. Mijn wens om rustig op te starten was niet aan de orde, want er moest binnen twee dagen een project klaarstaan en daar bleek ik de aangewezen persoon voor. Ook moest er her en der nog een collega op vakantie en uiteindelijk zat ik binnen twee weken weer op een veertigurige werkweek en nee zeggen kon ik niet. Daarnaast had ik geen zicht op een vaste werkplek, wat ook voor de nodige onrust zorgde.
Een nieuwe functie
In november kwam mijn redding: ik kreeg een nieuwe functie, een baan die ik al enige tijd ambieerde en waar de werkdruk minder hoog was, maar waar ik wel volledige voldoening uit zou kunnen halen. Dit bleek een gouden greep te zijn en de rust keerde wat terug in mijn hoofd, ook dankzij de psycholoog die ik sinds oktober had ingeschakeld, maar vooral dankzij mijn huidig leidinggevende die veel begrip toonde voor mijn situatie.
In februari dit jaar kreeg ik een andere werkplek toegewezen, los van het team waarin ik zat en met een uitdagende opdracht. Ik kon volledig mijn gang gaan en ik verviel in oude gewoontes: het pleasen en het volledig zelfstandig werken waren uiteindelijk de trigger om in een dieper gat te vallen. Continue het gevoel hebben dat 300% inzet de norm is, mijn eeuwig voortdurende perfectionisme en drang om alles zelf te moeten doen waren een ideale combinatie om uit te vallen. Niet letterlijk, maar zij zorgden er wel voor dat de chaos in mijn hoofd zich weer begon te manifesteren.
Met name de negatieve gedachte dat ik het nooit goed kon doen en de onzekerheid over wat mensen van me zouden vinden staken de kop op en ik liep op mijn laatste reserves. Paniekaanvallen namen toe en dan met name tijdens de rustmomenten die ik nam. Bijvoorbeeld tijdens het autorijden, tijdens pauzes, tijdens een wandeling en zelfs in de winkel. Op een gegeven moment beheersten de paniekaanvallen mijn gedachten zo erg dat ik overal keek waar de nooduitgangen waren. Ik wilde niet meer raamloze kamers in en had ik continu het gevoel dat ik ging flauwvallen. Autorijden deed ik liever niet, behalve naar mijn werk (wat overigens toch 50 kilometer van mijn woonplaats ligt). Dingen waar ik eerder zoveel plezier aan beleefde, zoals wandelen of winkelen, lukten niet meer. Alles was te veel, behalve werken. Werken vulde mijn hoofd, waardoor ik niet alleen hoefde te zijn met mijn gedachten en waardoor ik niet hoefde na te denken over mijn ademhaling of wanneer er weer een paniekaanval zou volgen.
Coaching
Na ademhalingstherapie met de nodige mindfulnessoefeningen (waar ik overigens geen geduld voor heb, maar dat terzijde) bezocht ik uiteindelijk een alternatief therapeut. Hij gaf aan dat ik extreem hoog sensitief ben waardoor prikkels keihard bij mij binnenkomen. Dit verklaarde wel het een en ander, maar geholpen was ik hiermee niet. Ik las een boek en legde het verder naast me neer. Uiteindelijk belandde ik bij mijn huidige fysiotherapeut voor acupunctuur en hij raadde mij coaching aan. Gelukkig bood mijn werkgever op dat moment ook een coaching traject aan, waar ik inmiddels mee ben gestart.
Ik merk dat ik nu, na bijna een jaar, in de lift zit. Ik zie een stijgende lijn en geniet meer van de kleine dingen. Ontspannen gaat beter en ik bouw nu langzamerhand mijn sporten weer op. Nog steeds werk ik fulltime, al heb ik wel aangegeven een dag minder te willen gaan werken.
Mijn lessen
Volg je eigen gevoel.
Ik merkte tijdens mijn dieptepunt dat ik alles wilde aanpakken wat me werd aangeboden. Ik had zelf gewoonweg het overzicht niet meer wat goed voor me was. Ik had op het gegeven moment vier verschillende ‘raadgevers’ die me allen van een ander advies voorzagen. Het slechtste advies wat ik heb gekregen is dat ik moest stoppen met sporten, ik was door mijn reserves heen en leefde op adrenaline en cortisol. Aan de ene kant begrijpelijk om te stoppen vanwege het overschot aan adrenaline, maar ik merkte dat ik zonder sporten de deur niet meer uitkwam, ik ging nog meer ‘in mijn hoofd zitten’ en het ergste is dat ik nu van nul af aan weer moet beginnen met het opbouwen van mijn kracht en conditie.
Blijf goed voor jezelf zorgen.
Doordat ik goed voor mijzelf heb gezorgd met name door een gezond voedingspatroon geloof ik echt dat ik mede daardoor niet in een dieper dal ben beland. Ik ben ervan overtuigd dat voeding helpt bij een goede balans van lichaam en geest.
Deel je ervaring met je naasten.
Met name de eerste maanden heb ik mijn emoties en hun effect gebagatelliseerd en ik denk dat dit ook de reden is dat ik zo’n heftige terugval heb gehad. Alsof mijn lichaam en geest mij toch even de les wilden lezen dat ik op was. Ik praatte niet over mijn situatie en had een groot masker op. Toen ik juist op mijn werk een dip had (paniekaanval tijdens autorijden) merkte ik dat ik door het delen van mijn verhaal juist begrip kreeg van collega’s en ook veel (h)erkenning van mensen die in eenzelfde situatie hadden gezeten. Niemand die mij veroordeelde…Ik kreeg juist te horen dat ik wat liever voor mijzelf moet zijn en dat ik niet zo hard moest werken.
Mede daardoor ben ik bereid geweest om dit artikel op papier te zetten en wereldkundig te maken. Wat ik wil bereiken met dit artikel is dat een (beginnende) burn-out niet iets is om je voor te schamen, ik ben nu bereid om mijn verhaal te delen met anderen en openheid te geven over mijn situatie. Zoek daarnaast hulp, niet bij iedereen, maar volg je gevoel en vertrouw op je eigen lichaam. Dat ben ik inmiddels ook weer gaan doen.
