Nee, dit is geen blog over vroeger toen alles beter was. Ik ben tenslotte nog maar dertig. Het zou zielig zijn nu al in nostalgie te vervallen. Toch bekruipt het gevoel dat het geen toeval is dat mindfulness juist nu populairder is dan ooit. Wat zou hiervan de reden zijn?
Bij het bekijken van een aflevering van KRO’s ‘Toen was geluk heel gewoon’ viel ineens het kwartje. In de serie, die zich afspeelt in de jaren zeventig en tachtig, vraag je je geen seconde af of Jaap Kooiman of  ‘vriendje Stokvis’ niet in zeven sloten tegelijk lopen. Het leven uit die dagen lijkt simpel. De mannen zijn getrouwd en houden er naast het werk een hobby op na. De taakverdeling tussen man en vrouw is helder en bovenal werken Nel Kooiman en Zus Stokvis niet buitenshuis.
Ik moeter niet aan denken dat de vrouw van nu dagelijks achter het fornuis staat en de zorg voor de kinderen draagt. Maar soms denk ik eraan dat die structuur rust en regelmaat inhield, iets wat naar mijn idee in de huidige tijd ontbreekt.
Anders dan vroeger, toen geluk heel gewoon was, is het heel gewoon dat een stel werkt, en als er kinderen zijn zorg en huishouden combineren. Dat vergt uithoudingsvermogen en bovenal afstemming. Ook de werkvloer vraagt de nodige aanpassing. Maar een bevelsleider als ‘Meneer Harmsen’, die zich niets laat wijsmaken en onduidelijkheid schuwt, lijkt niet meer te bestaan. In organisatorische zin is een platte organisatie met vage verantwoordelijkheden de oorzaak van veel onrust.
Is mindfulness zo populair vanwege het gebrek aan structuur, aan het wegvallen van simpele zekerheden die in vroeger tijden houvast boden? De samenleving is continu in beweging en aan verandering onderhevig. Een open deur, maar Jaap Kooiman heeft geen iPhone en Simon Stokvis geen laptop met een Facebook pagina voor zijn ‘bruine Rotterdammer’. Nel stuurt Jaap geen ‘appies’ over het eten en Jaap beantwoordt geen mailtjes na werktijd.
Jaap en Nel denken niet lang na over de juiste verzekering of hypotheek. Ze hoeven niet te jobhoppen en zichzelf verder te ontwikkelen. Het leven gaat gewoon zijn gangetje en soms, heel soms, lijkt me dat ook best wel lekker.
Het is een onmogelijkheid, maar ik zou niet graag een rol spelen in de tijd waarin deze leuke soap zich afspeelt. Maar de drie R’s van rust, regelmaat en ritme spreekt tot de verbeelding. Af en toe vraag ik me af of er geen middenweg bestaat, of mindfulness de enige methode is om te kunnen genieten van dit hectische leven zonder telkens weer uit evenwicht te raken.
