Nog niet eens 20 jaar en eigenlijk niet meer kunnen… Burnout? Nee daar heb ik nooit aan gedacht, ga na het idee om verplicht thuis komen te zitten. Toch is het mij overkomen en zit ik midden in het herstel.
Het begon op de middelbare school. In de eerste klas had ik de kans om naar havo te gaan, maar moest daar nog ‘iets harder’ aan werken volgens de leraren. In de tweede klas dan ook keihard gewerkt en JA! het was me gelukt. M’n moeder zei: “is dat nou wel zo slim?”, maar niks hield me tegen. Gelukkig de havo in één keer gehaald na hard te werken, en ik koos om HBO Verpleegkunde te studeren.
Dit was een zwaarder dan ik dacht. Ik moest er keihard aan trekken om m’n propedeuse te halen, ik had bijna van school gemoeten. Na veel herkansingen en door alleen te leven voor mijn studie is het mij gelukt. Vervolgens ging ik in het tweede jaar een zware stage lopen in de psychiatrie. Dit maakte zoveel indruk op me en ik kwam mezelf en m’n verleden goed tegen. In de zomer van 2013 brak eindelijk het derde jaar aan. Ik had een minor gekozen waar ik wat rust voelde in m’n studietijd. Die rust opende mijn ogen na jaren vechten en mezelf te zijn voorbij gelopen. In oktober 2013 ben ik naar de huisarts gegaan. Ik voelde me ‘niet goed’ en moest bloed laten prikken. Er kwam niks uit. In november werd er gordelroos geconstateerd. Volgens de huisarts van de stress. “Het was maar goed dat ik het iets rustiger had op school”.
Oudejaarsavond 2013; “Mam, iets is er mis met me… Ik word gek. Ik weet niet wat me overkomt”.
Een paar dagen na Oud en Nieuw was ik zó in paniek, aan het hyperventileren, ik dacht dat ik dood ging. De simpelste vraag kon ik niet beantwoorden. Ik zei op alles: “Niks meer aan me vragen, ik vind alles goed, ik weet het niet meer.” Ik kon alleen maar huilen. Geen idee hoe, maar heel januari nog doorgebikkelt en eind januari de moeilijke keuze gemaakt (eigenlijk was het geen keus!) om m’n studie te stoppen en niet aan mijn geweldige droomstage op de kraamafdeling te beginnen. Ik functioneerde niet meer.
In februari de huisarts gebeld voor een afspraak met de psycholoog. Na wat gesprekken bij haar, kon ik begin maart al snel terecht bij een psychotherapeut die mij een langere behandeling kon geven. De spanning sloeg zo op mijn spieren dat ik een aantal keer bij een oefentherapeute ben geweest om de spieren in m’n lichaam los te krijgen. (vooral m’n nek, kaken en rug stonden heel strak)
“Nog steeds heeft het geen officiële naam gekregen van hen, wat heel frustrerend is, maar ik weet dondersgoed dat ik burnout ben.”
De afgelopen maanden heb ik ontdekt waardoor het komt. Mezelf voorbij gelopen tijdens m’n studie, jaren op m’n tenen gelopen, zware wisseldiensten gedraaid bij stages, persoonlijke issues van vroeger die ik niet verwerkt heb én mijn perfectionistische ingetogen, onzekere karakter. Ik zit sinds februari thuis en heb kleine grote stappen gemaakt, zoals ik het noem. In het begin was ik na 10 minuten wandelen kapot, laat staan dat ik aan fietsen moest denken. Nu wissel ik beiden af en bouw ik het fietsen op richting de 30 minuten. De vaatwasser uitruimen was me al te veel, dat is nu elke ochtend een makkelijke routine.
Winkels durfde ik niet in, ik kreeg paniekaanvallen en moést daar weg. Nu ‘oefen’ ik om naar winkelcentra te lopen/fietsen om weer aan de drukte te wennen en winkels in te kunnen. Langzaam aan gaat iets kopen in een winkel best goed, naderhand moet ik even rusten van de spanning, maar ik hoef er geen hele dag meer van bij te komen. In huis word ik mondiger, wat niet altijd gewaardeerd wordt bij discussies haha ;-). Mijn grapjes en humor komen steeds meer naar voren, wat betekent dat ik ook veel minder somber en negatief ben.
Ik kan veel meer geluiden hebben van de radio en tv. Eerst was alles te hard en geluiden door elkaar heen gaven mij enorme hoofdpijn. Gelukkig is die fase ook voorbij. Alleen veel drukte (op verjaardagen, harde muziek etc) is moeilijk om me te concentreren. Het is aan anderen moeilijk uit te leggen, maar ik kan steeds wat meer hebben gelukkig.
Ondertussen verwerk ik persoonlijke dingen uit het verleden en schrijf ik ze op of praat erover om te verwerken. Ik leer nu wie ik echt ben, hoeveel last ik eigenlijk nog had van het verleden, hoe ik jarenlang niet mezelf ben geweest en hoe ik meer open kan praten over m’n gevoelens. Ik wil m’n gevoelens niet meer opkroppen, geen masker meer opzetten. Ik wil nu mezelf zijn. Nu weet ik waar ik nog aan moet werken en wat m’n krachten zijn.
Alle nare, emotionele gebeurtenissen uit het verleden verwerk ik nu. Ik kom mezelf enorm tegen. De ene dag leer ik er (bewust of onbewust) veel van en ben ik er dankbaar voor, de andere dag kan ik alleen maar somber zijn en denken ‘jeetje, een jaar terug kon je …….. nog’. Ja toen kon ik alle ‘normale’ dingen nog, maar ik wist niet goed wie ik was, wat ik wilde en wat m’n kracht was. Ik kón niet meer, letterlijk. Ik heb meerdere signalen gehad, maar niet naar ze geluisterd.
Ik liep op m’n tenen, stopte alles weg, praatte nergens over. Dat doe ik niet meer. Ik heb nog een lange weg te gaan, moet elke dag nog accepteren dat de ‘gewone’ activiteiten mij mega veel moeite kosten, maar ik kom er wel! Heb er weer vertrouwen in en ik ga stapje voor stapje vooruit. Lichamelijk gaat mijn conditie langzaam vooruit en ik merk dat ik langzaam aan mentaal sterker word. Gelukkig heb ik ‘hem’ op m’n 20e gekregen en heb ik alle tijd. Aan de ene kant is het eng dat ik geen vaste baan heb of studeer, omdat ik straks helemaal opnieuw moet beginnen, in het diepe.
Aan de andere kant ben ik er blij om, heb ik geen druk van een bedrijfsarts en mag ik blij zijn dat ik in elk geval bijna 3 jaar studie ervaring en een propedeuse op zak heb. Laatst zei ik tegen m’n therapeut: “Iedereen die dit heeft meegemaakt en er is uitgekomen verdient een prijs, echt waar!”. Ze was het met me eens. Ik heb lang getwijfeld om mijn verhaal te delen met onbekenden, maar ik wil het taboe doorbreken en laten zien dat een burnout geen zwakte is. In het begin zocht ik naar burnout ervaringen onder jongeren, het viel me tegen hoeveel jongeren er voor durven uit te komen. Vandaar mijn verhaal.
Het is een lange weg. Je moet helemaal bij nul beginnen, maar… het komt goed!
Voor alle mensen die denken dat ik thuis ‘lekker’ aan het ontspannen en uitrusten ben, jullie zitten ernaast. Herstellen van een burnout is een fulltime baan, elke dag ben je in gevecht met je gevoel en wat je wilt. Het is niet heel de dag filmpjes kijken en op de bank hangen, het is keihard werken aan jezelf. Lichamelijk en mentaal. Het is een heftige, zware maar ook mooie en leerzame strijd.
Oh en mijn mening over dat een burnout een ziekte/psychische aandoening is? Ik sta daar niet achter. Natuurlijk word je moedeloos en somber en functioneer je niet naar behoren, vooral in het begin denk je ‘wat is dit, wat is er met me aan de hand?’ maar ik heb me nooit ziek gevoeld. Het is je vertrouwen in jezelf he-le-maal kwijt zijn. Het is ontdekken wie je bent, wat je wilt en vooral wat je niet meer wilt. Letterlijk niet meer kunnen. Mentaal en lichamelijk. Door studie/werk, maar ook karakter en gebeurtenissen uit het verleden. Je bent door allerlei verschillende oorzaken ingestort en je proces om op te staan en weer stevig op je benen te staan is het zware, lange herstel. Een ziekte? Nee, zo zie ik het niet. Alle klachten komen door stress, spanning en het te lang negeren van je echte gevoel.
